ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ μαθήματα

    " Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα ..."       Ίσως το γράμμα αυτό να μη διαβαστεί ποτέ, από κανέναν, αλλά στ' αλήθεια, δε με νοιάζει. Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας να χω πει γειά ολότελα ξεχαστή απ' όλους. Αλλά, ούτε δα κι αυτό το τελευταίο με νοιάζει. Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω, θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα. Κάποτε υπήρξα κι' ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί. Και Ζωή και Χάρος ήμουν!      Έζησα, τ ομολογώ, μια ζωή δηλητηριασμένη, γι' αυτό θαρρώ αποφάσισα να την εγκαταλείψω. Εκείνο που για τους άλλους ήτανε ζωή, για με ήταν θάνατος. Γεννιόμουνα και πέθαινα κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Ζούσα με τον θάνατο, ζούσα για να πεθάνω, μα τουλάχιστον δε ζούσα νεκρή όπως οι γύρω μου, τα μικρά αστεία ανθρωπάκια που λέγαν πως μ' αγάπησαν κι ας μη μπόρεσαν ποτέ κι ας μη τόλμησαν ποτέ να διαβάσουν τη ψυχή πού κρυβε περίσσιο φως και σκοτάδι μέσα της. Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργ...

  Γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1902. Ήταν κόρη του φιλόλογου γυμνασιάρχη Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια αρχικά στο Γύθειο, όπου είχε μετατεθεί ο πατέρας της . Συγχρόνως έγραφε ποιήματα από ηλικία δεκατεσσάρων ετών, ηλικία κατά την οποία δημοσίευσε το πεζοτράγουδο ‘ Ο πόνος της μάνας’ στο περιοδικό Οικογενειακός Αστήρ . Εκείνες τις μέρες η θάλασσα είχε βγάλει το πτώμα ενός νέου ναυτικού στην ακτή των Φιλιατρών. Η Μαρία συγκλονίστηκε όχι τόσο από τα χαμένα νιάτα του πνιγμένου όσο από τον σπαραγμό της μάνας. Στην Καλαμάτα τελείωσε τις γυμνασιακές της σπουδές και δεκαεπτά χρονών διορίστηκε στη Νομαρχία της Μεσσηνίας Ήδη εκείνη την περίοδο εκδήλωσε το ενδιαφέρον της για το Γυναικείο Ζήτημα και τη χειραφέτηση της γυναίκας. Το 1920 πέθαναν και οι δυο γονείς της, πρώτα ο πατέρας της και έπειτα από σαράντα μέρες η μητέρα της. Το 1921 γράφτηκε στη Νομική Σχολή και άρχισε να γράφει το ημερολόγιό της.         ...

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες στα περασμένα χρόνια. Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες. Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου. Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν με την ψυχή στο βλέμμα, περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα, μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν. Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες και στη ματιά σου να περνάη είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο να παίζει, να πονάη, μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες. Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες και μου άπλωσες τα χέρια κ' είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα - μια αγάπη πλέρια, γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες. Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου. Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα, σα να περνούσε...

          Τους τελευταίους μήνες κατακλυζόμαστε από όγκους οικονομ(ικ)ο-λογίας, από οικονομικά, οικονομίες, οικονομολόγους, εξοικονομήσεις, ακόμη και από ανοικονόμητες «κονόμες» και «κονομισιές» τής διαφθοράς. Και μέσα στη συμφορά που μάς βρήκε αυτό είναι, βέβαια, δικαιολογημένο και ρεαλιστικό. Αναρωτιέμαι όμως αν είναι εξίσου δικαιολογημένο και χρήσιμο για τον τόπο και για τις διαγραφόμενες εξελίξεις να μην ακούγεται λέξη για τον πολιτισμό. (Με εξαίρεση, φυσικά, τον αρμόδιο Υπουργό Πολιτισμού, ο οποίος πράγματι και μιλάει και –περισσότερο από τα λόγια– αγωνίζεται να πετύχει συγκεκριμένους πολιτισμικούς στόχους, πάντοτε μέσα στην αδήριτη οικονομική συγκυρία). Εκείνο που ισχυρίζομαι είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες όλων των κομμάτων δεν λένε λέξη για τον πολιτισμό ! Δεν υπάρχει στον πολιτικό τους λόγο, στη σκέψη, στην επιχειρηματολογία, κυρίως στις πολιτικές προτάσεις και στην κριτική τους μια φανερή έγνοια για τον πολιτισμό, για την καλλιέρ...

"Φαίνεται πια πως τίποτα - τίποτα δεν μας σώζει..." Καίσαρ Εμμανουήλ Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει. Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή, κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων, και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη. Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι, που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά· να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του, προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά. Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια, που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί, χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ. Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει. Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ. Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει... Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ. Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε. Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν, τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε, κι οι γερανοί στους ν...

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης Ποιητική Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις, Την ιερότερη εκδήλωση του Ανθρώπου Τη χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον Των σκοτεινών επιδιώξεών σας Εν πλήρει γνώσει της ζημιάς που προκαλείτε Με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους. - Το τι δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια, Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά Ν' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δεν μιλάτε. Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε; Ξέρω : κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις. Ε ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες. Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις Να μην τις παίρνει ο άνεμος.

                                                       10 Αναγκαιότητες του Σήμερα 1.    Αλληλεγγύη : αλληλοβοήθεια, συμπαράσταση, σύμπραξη, συνεργασία    ¹ Διαμάχη, διαπάλη, ανταγωνισμός. 2.    Ανασχηματισμός : ανασυγκρότηση, αναμόρφωση, ανασύσταση, επανίδρυση,   αναδόμηση, ανάπλαση. ¹ Παγίωση, μονιμότητα. 3.     Αντικειμενικότητα : αμεροληψία   ¹ μεροληψία 4.     Αξιοκρατία :τιμιότητα,αμεροληψία                                           ...

                       21 Κυρίαρχοι Όροι του  21ου  αιώνα 1.     Αισχροκέρδεια : κερδοσκοπία, απληστία, φιλοχρηματία          ¹    αφιλοκέρδεια, ανιδιοτέλεια 2.     Αριβισμός : τυχοδιωκτισμός, τυχαρπασμός. 3.     Ατομικισμός : φιλαυτία, εγωπάθεια, εγωισμός, ατομοκρατία.           ¹ φιλαλληλία, αλτρουϊσμός. 4.     Αυταρχισμός : δεσποτισμός, σατραπισμός.                                                 ¹ δημοκρατία. 5.     Βαυκαλισμός : αποκοίμισμα, καθησύχαση, αυταπάτη. 6.   ...

  Το παλτό  Το ίδιο παλτό ακόμη φορώ σα στάχτη σαν χώμα το γκρίζο του χρώμα Το ίδιο παλτό ακόμη φορώ τριμμένοι αγκώνες πικροί μου χειμώνες Κι όλοι μου λένε να το πετάξω να πάρω άλλο, ζωή ν’ αλλάξω κι όλοι μου λένε, μα εγώ σωπαίνω μες στο παλτό μου αργοπεθαίνω Το ίδιο παλτό ακόμα φορώ της μέρας τη σκόνη, της νύχτας το χιόνι Το ίδιο παλτό ακόμη φορώ ραφές ξηλωμένες, αγάπες χαμένες Κι όλοι μου λένε να το πετάξω να πάρω άλλο, ζωή ν’ αλλάξω κι όλοι μου λένε, μα εγώ σωπαίνω μες στο παλτό μου αργοπεθαίνω Ζωή Παναγιωτοπούλου

Βιογραφικά στοιχεία «Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια - σ' ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολι. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά».       Αυτοβιογραφικό σημείωμα του Κ.Π. Καβάφη                                     Ο Κ. Καβάφης γεννήθηκε το 1863 στην Αλεξάνδρεια. Ένατο παιδί του Πέτρου και της Χαρίκλειας Καβάφη, έζησε τα...

       «Ο Κρητικός»   Απόσπασμα 2 [19] Πιστέψετε π᾿ ὅ,τι θὰ πῶ εἶν᾿ ἀκριβὴ ἀλήθεια, μὰ τὲς πολλὲς λαβωματιὲς ποὺ μὄφαγαν τὰ στήθια, μὰ τοὺς συντρόφους πὄπεσαν στὴν Κρήτη πολεμώντας, μὰ τὴν ψυχὴ ποὺ μ᾿ ἔκαψε τὸν κόσμο ἀπαρατώντας. (Λάλησε, Σάλπιγγα, κι ἐγὼ τὸ σάβανο τινάζω, καὶ σχίζω δρόμο καὶ τσ᾿ ἀχνοὺς ἀναστημένους κράζω: «Μὴν εἴδετε τὴν ὀμορφιὰ ποὺ τὴν Κοιλάδα ἁγιάζει; Πέστε, νὰ ἰδεῖτε τὸ καλὸ ἐσεῖς κι ὅ,τι σᾶς μοιάζει. Καπνὸς δὲ μένει ἀπὸ τὴ γῆ· νιὸς οὐρανὸς ἐγίνη. Σὰν πρῶτα ἐγὼ τὴν ἀγαπῶ καὶ θὰ κριθῶ μ᾿ αὐτήνη». «Ψηλὰ τὴν εἴδαμε πρωί· τῆς τρέμαν τὰ λουλούδια, στὴ θύρα τῆς Παράδεισος ποὺ ἐβγῆκε μὲ τραγούδια· ἔψαλλε τὴν Ἀνάσταση χαροποιὰ ἡ φωνή της, κι ἔδειχνεν ἀνυπομονιὰ γιὰ νὰ ῾μπει στὸ κορμί της· ὁ Οὐρανὸς ὁλόκληρος ἀγρίκαε σαστισμένος, τὸ κάψιμο ἀργοπόρουνε ὁ κόσμος ὁ ἀναμμένος· καὶ τώρα ὀμπρὸς τὴν εἴδαμε· ὀγλήγορα σαλεύει· ὅμως κοιτάζει ἐδῶ κι ἐκεῖ καὶ κάποιονε γυρεύει»). Ερωτήσεις 1. Ο Δ. Σολωμός ενσωματώνει στο έργο ...

Βιογραφικά Στοιχεία Ο Γιώργης Ιωάννου (ψευδώνυμο του Γιώργου Σορολόπη) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, από προσφυγική οικογένεια της Ανατολικής Θράκης που ήταν οικονομικά κατεστραμμένη. Μεγάλωσε και σπούδασε στη γενέτειρά του κάτω από δύσκολες συνθήκες. Πήρε πτυχίο φιλολογίας από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και το 1960 διορίστηκε στη μέση εκπαίδευση και υπηρέτησε ως φιλόλογος σε διάφορα μέρη (Κυνουρίας, Βεγγάζη, Καλαμαριά). Το 1971 μετατέθηκε στην Αθήνα, αρχικά σε γυμνάσιο και μετά στο υπουργείο Παιδείας, όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή του. Σημαντική ήταν η συμβολή του, όταν το 1974 ορίστηκε ως μέλος της Επιτροπής για τη συγκρότηση ανθολογίου κειμένων λογοτεχνίας για το Δημοτικό σχολείο, καθώς και για την ανανέωση των Νεοελληνικών Αναγνωσμάτων του Γυμνασίου.    Ξεκίνησε τη λογοτεχνική του πορεία ως ποιητής ( Ηλιοτρόπια, 1954, Τα χίλια δέντρα , 1963), αλλά από το 1964 στρέφεται οριστικά στην πεζογραφία, με πρώτο έργο τη συλλογή πεζογραφημάτων ‘ Για ένα φιλότιμο’ . Παράλληλα με...

Βιογραφικά στοιχεία    Ο Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1798. Η μακρινή καταγωγή του έχει τις ρίζες της στη Βενετία και στην Κρήτη, απ’ όπου έφυγε μετά την κατάληψή της από τους Τούρκους με προορισμό την Πελοπόννησο, ο πρόγονός του Ιωάννης Αρσένιος Σολωμός. Στα τέλη του 17 ου – αρχές του 18 ου αιώνα βρίσκουμε την οικογένεια Σολωμού εγκατεστημένη στα Επτάνησα. Εκεί ο κόμης Νικόλαος Σολωμός (60 χρονών)απέκτησε εκτός από τα   νόμιμα παιδιά του και δύο εξώγαμα ,με την υπηρέτριά του Αγγελική Νίκλη (16 χρονών), τον Διονύσιο και λίγο αργότερα τον Δημήτριο.   Ο κόμης, πλούσιος άρχοντας που η Βενετία του είχε παραχωρήσει το μονοπώλιο του ταμπάκου, πριν τον θάνατό του φρόντισε να αποκαταστήσει τόσο τα εξώγαμα παιδιά του όσο και την μητέρα τους. Έτσι ο Διονύσιος έλαβε από μικρός αξιόλογη μόρφωση που τον επηρέασε ιδιαίτερα. Πρώτος δάσκαλός του υπήρξε ο Ιταλός ιερωμένος   Don Santo Rossi που ήταν εξόριστος από την πατρίδα του εξαιτίας των φιλελεύθερων ιδεών...