ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ μαθήματα

Τα προβλήματα της σημερινής χρήσης της πυρηνικής ενέργειας εξακολουθούν να περιφέρονται ανά τον πλανήτη σε αναζήτηση λύσης. «Όπως αρμόζει σε μια αλυσιδωτή αντίδραση, τα γεγονότα εξελίχθηκαν ραγδαία». (Άλαν Γουάϊσμαν – Η Γη χωρίς εμάς)   Ο χρόνος είναι μέγεθος σχετικό. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα μια τηλεοπτική διαφήμιση με χαμογελαστούς λευκοντυμένους τεχνικούς, διαγράμματα αυξανόμενης απόδοσης και το σλόγκαν «441 πυρηνικά εργοστάσια δεν μπορούν να κάνουν λάθος» θα ακουγόταν πειστική και επίκαιρη. Οικονομική κρίση, πλανητική υπερθέρμανση και δυόμισι δεκαετίες εύρυθμης λειτουργίας είχαν φέρει ξανά την πυρηνική ενέργεια στο προσκήνιο ως φθηνή, ασφαλή και φιλική προς το περιβάλλον επιλογή. Για να τεθεί ξανά εν αμφιβόλω η παραπάνω βεβαιότητα άρκεσαν δύο λεπτά περίπου – εκείνα του σεισμού στην Ιαπωνία που κατέστησαν ανάπηρους τέσσερις αντιδραστήρες της Φουκουσίμα . Και το παραπάνω σύνολο των πυρηνικών σταθμών παγκοσμίως το οποίο επικαλείται ο Αλαν Γουάϊσμαν στο πρόσφατο βιβλίο του

ΤΟ ΒΗΜΑ - Εκπαιδευτικό pesle - mesle - γνώμες

Στις πολυπολιτισμικές περιοχές της Αττικής, όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, τα διαπολιτισμικά σχολεία έχουν σκοπό την υποδοχή αλλοδαπών μαθητών στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας για την ομαλή ένταξη των μαθητών στην εκπαίδευση αλλά και στην κοινωνία. Παρά τη γνωστή έκρυθμη κατάσταση στην περιοχή, η κυβέρνηση σχεδιάζει την κατάργηση του σχολείου, διογκώνοντας την πόλωση και «κλείνοντας τα μάτια» στις ιδιαίτερες τοπικές ανάγκες.   Το Δ.Σ. της Α΄ ΕΛΜΕ Αθήνας καταγγέλλει τους σχεδιασμούς και τις μεθοδεύσεις, που αποσκοπούν στην κατάργηση του Διαπολιτισμικού Γυμνασίου Αθηνών. Τα πλησιέστερα διαπολιτισμικά σχολεία βρίσκονται στο Ελληνικό και το Ζεφύρι, αδυνατώντας να καλύψουν τις ανάγκες της περιοχής. Μόνο το Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο του Αγίου Παντελεήμονα έχει 200 μαθητές, από τους οποίους οι 18 είναι ελληνικής καταγωγής και οι υπόλοιποι προέρχονται από 24 διαφορετικές χώρες. Στην ανακοίνωσή του το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ τονίζει πως «λειτουργούν έξι Τάξεις Υποδοχή

Οι νέοι είναι, εξ ορισμού, οι οξύτεροι κατήγοροι των μεγάλων. Και είναι πολύ φυσικό: Σαν νέοι θέλουν το νέο... θέλουν όλα όσα δεν μπόρεσαν να (τους) δώσουν οι «παλιότεροι» και δεν θέλουν όσα ετούτοι έφτιαξαν και τίμησαν... Και ­ ξανά, φυσικά ­ οι κατήγοροι γίνονται ανατροπείς. «Ο νέος, με την επανάσταση θ' αρχίσει για να δικαιολογήσει την παρουσία του», έλεγε ο Γκαίτε, όταν δεν ήταν πια νέος... Τρίτο «φυσικά»: η άρνηση, η επανάσταση των νέων γίνεται «από τ' αριστερά», εναντίον όλων των κατεστημένων, παραδοσιακών θεσμών και ιδεών. Φαίνεται, όμως, πως η ελληνική νεολαία του 2000 αποτελεί εξαίρεση: Σύμφωνα με έρευνα του Εθνικού Κέντρου Ερευνών, οι νέοι μας πιστεύουν σε «παραδοσιακές αξίες» (Εκκλησία, Στρατό), είναι απολιτικοί, εθνοκεντρικοί, ξενόφοβοι («εν μέρει εθνικοί και εν μέρει χριστιανίζοντες», για να παραφράσω νοηματικά τον Καβάφη) μ' ένα λόγο, βάλλουν κατά των μεγάλων «από τα δεξιά»... Εν μέρει δικαιολογημένη είναι αυτή η στάση τους. Σίγουρα, ο κόσμος όπου βρέθηκαν ό