Στο τέλος των Πανελλαδικών, μία μικρή υπόμνηση από τον ποιητή προς όλους εμάς...
Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας, αλλά δεν προέρχονται από εσάς, Και παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως τις σκέψεις σας, Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις. Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως την ψυχή τους, Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του Αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε ούτε καν στα όνειρά σας. Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν. Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω, ούτε μένει στο χτες. Είστε τα τόξα απ’ τα οποία τινάζονται σαν ζωντανές σαΐτες τα παιδιά σας. Ο Τοξότης βλέπει το στόχο στη γραμμή του Απείρου και σας λυγίζει με την δύναμη Του ώστε οι σαΐτες Του να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά. Δεχθείτε το λύγισμα σας στα χέρια Του με χαρά. Γιατί Αυτός, όπως αγαπά τη σαΐτα που εκτοξεύεται, Αγαπά και το τόξο που