19 Μαίου: ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού.

 Ως ένα μικρό φόρο τιμής στον ελληνισμό του Πόντου, ακολουθεί  αναφορά στη μεθοδευμένη εξόντωσή του από το τουρκικό στοιχείο. Είναι αυτονόητο πως η αναφορά αυτή δεν αποτελεί  ολοκληρωμένη  καταγραφή της γενοκτονίας τους, αλλά  απλώς μία
υπενθύμιση.

Υπενθύμιση που ΔΕΝ ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ
η κεντρική επιτροπή πανελλαδικών εξετάσεων
απαξιώνοντας εντελώς ολόκληρο το κεφάλαιο του Παρευξείνιου Ελληνισμού. 





Μετά τη διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ένα μέρος του Ελληνισμού εξακολούθησε να ζει στον Πόντο, στα βόρεια της Μ. Ασίας. Με την άλωση της Τραπεζούντας από τους Οθωμανούς το 1461 οι Πόντιοι έχασαν την ανεξαρτησία τους αλλά διατήρησαν την εθνική τους συνείδηση, τη γλώσσα και τη θρησκεία τους. Διάφοροι παράγοντες, τους οδήγησαν σε οικονομική άνθιση και στην επέκτασή τους στις περιοχές του Καυκάσου και της Κριμαίας. Παράλληλα, ανέπτυξαν αξιόλογη εκπαιδευτική δραστηριότητα. Το 1860 υπήρχαν στην περιοχή του Πόντου 100 ελληνικά σχολεία, ενώ μετά την κατάλυση της οθωμανικής κυριαρχίας το 1919 τα σχολεία υπολογίζονταν σε 1401 με 86.000 μαθητές, με πιο φημισμένο το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Επιπλέον, οι Πόντιοι είχαν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες, θέατρα, γεγονός που αποδεικνύει το πνευματικό τους επίπεδο.

Το 1915 και ενώ όλα τα ευρωπαϊκά κράτη είχαν εμπλακεί στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Τούρκοι εκπόνησαν ένα σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου από το 1914 – 1918, η κυβέρνηση των Νεότουρκων υπό την ηγεσία των Εμβέρ πασά, Ταλαάτ μπέη και Ντζεμάλ πασά και υπό την καθοδήγηση γερμανών στρατηγών, μ’ επικεφαλής τον Λίμαν φον Σάντερς, συνέλαβε, σχεδίασε και εκτέλεσε συστηματική γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων της Ανατολής ξεκινώντας με μαζικές εκτοπίσεις. Η Τραπεζούντα είχε γλυτώσει από την εξόντωση των Τούρκων διότι είχε καταληφθεί τον Απρίλιο του 1916 από τον Ρωσικό Στρατό. Οι Πόντιοι που θεωρούσαν ότι το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου θα έφερνε και οριστικό τέρμα στα δεινά τους, διαψεύσθηκαν. Μετά την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, ο ίδιος ο Κεμάλ Αττατούρκ το Μάιο του 1919 αποβιβάσθηκε στη Σαμψούντα και οργάνωσε τη Β΄φάση των διωγμών. Οι εκκλήσεις των Ποντίων προς το Βενιζέλο για να συμπεριληφθούν στο ελληνικό κράτος δεν εισακούστηκαν γιατί ο πρωθυπουργός της Ελλάδας θεωρούσε ότι ο Πόντος ήταν πολύ απομακρυσμένος από τις υπόλοιπες ελληνικές περιοχές με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η υπεράσπισή του από τις τουρκικές επιδρομές. Ο Βενιζέλος πρότεινε να προχωρήσουν οι Πόντιοι στη δημιουργία μιας ομοσπονδίας με τους Αρμένιους, και έτσι ο αρχιεπίσκοπος Τραπεζούντας Χρύσανθος Φιλιππίδης και ο πρόεδρος των Αρμενίων Αλέξανδρος Χατισιάν υπέγραψαν τον Ιανουάριο του 1920 συμφωνία για τη δημιουργία Ποντοαρμενικού κράτους. Όταν όμως τον Νοέμβριο του 1920 ο αρμενικός στρατός ηττήθηκε στο Ερζερούμ από τις δυνάμεις του Κεμάλ, οι Αρμένιοι συνθηκολόγησαν με τους Τούρκους και οι Πόντιοι έμειναν μόνοι τους. Από τότε και μέχρι τον Αύγουστο του 1922 ο Κεμάλ, έχοντας εκκαθαρίσει τα δευτερεύοντα μέτωπα στη Μικρά Ασία, προχώρησε στη σταδιακή εξόντωση του Ποντιακού Ελληνισμού. Οι πόλεις και τα χωριά κάηκαν, ακολούθησαν σφαγές και ομαδικές εξορίες. Οι άνδρες που συλλαμβάνονταν προωθούνταν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Τον Οκτώβριο του 1922, με μεσολάβηση των συμμαχικών δυνάμεων, η ελληνική κυβέρνηση και ο Κεμάλ συμφώνησαν να μεταφερθούν οι Έλληνες του Πόντου με τουρκικά καράβια στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί με ελληνικά στην Ελλάδα.

Με βάση αρχεία των Υπουργείων εξωτερικών Ευρώπης και Αμερικής αλλά και εκθέσεις Διεθνών οργανισμών, υπολογίζεται πως από τους 697.000 Πόντιους που ζούσαν το 1913 στον Πόντο, ένα ποσοστό μεγαλύτερο από 50 % θανατώθηκαν μέχρι το 1923 από τους Τούρκους, είτε στις πόλεις και τα χωριά, είτε στην εξορία, στις φυλακές, στα τάγματα εργασίας.

Σχόλια

Ο χρήστης Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε…
Όταν η επίσημη Πολιτεία επιλεκτικά λησμονεί
Ο ΛΑΟΣ ΩΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ…..
Χαίρομαι που σας συναντώ!
Με την άδειά σας παραπέμπω τους φίλους αναγνώστες στη σελίδα σας.
Ευχαριστώ!
Ο χρήστης Μαρία Καλουρή είπε…
Φίλη Σταυρούλα, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Η χαρά είναι δική μου που με τιμάς με αυτόν τον τρόπο! Έχεις απόλυτο δίκιο και για την επιλεκτική κρίση (και πράξη) της πολιτείας αλλά και για εμάς, τον απλό λαό.
Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι αρκετή η δική μας υπόμνηση ... Φοβάμαι πως είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ (ΣΥΝΕΞΕΤΑΣΗ ΓΛΩΣΣΑΣ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ)

Η ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ (PROJECT) ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ

Λάθη που πρέπει να αποφεύγουμε όταν γράφουμε έκθεση