Το παλτό
Το ίδιο παλτό ακόμη φορώ
σα στάχτη σαν χώμα το γκρίζο του χρώμα
Το ίδιο παλτό ακόμη φορώ
τριμμένοι αγκώνες πικροί μου χειμώνες
Κι όλοι μου λένε να το πετάξω
να πάρω άλλο, ζωή ν’ αλλάξω
κι όλοι μου λένε, μα εγώ σωπαίνω
μες στο παλτό μου αργοπεθαίνω
Το ίδιο παλτό ακόμα φορώ
της μέρας τη σκόνη, της νύχτας το χιόνι
Το ίδιο παλτό ακόμη φορώ
ραφές ξηλωμένες, αγάπες χαμένες
Κι όλοι μου λένε να το πετάξω
να πάρω άλλο, ζωή ν’ αλλάξω
κι όλοι μου λένε, μα εγώ σωπαίνω
μες στο παλτό μου αργοπεθαίνω
σα στάχτη σαν χώμα το γκρίζο του χρώμα
Το ίδιο παλτό ακόμη φορώ
τριμμένοι αγκώνες πικροί μου χειμώνες
Κι όλοι μου λένε να το πετάξω
να πάρω άλλο, ζωή ν’ αλλάξω
κι όλοι μου λένε, μα εγώ σωπαίνω
μες στο παλτό μου αργοπεθαίνω
Το ίδιο παλτό ακόμα φορώ
της μέρας τη σκόνη, της νύχτας το χιόνι
Το ίδιο παλτό ακόμη φορώ
ραφές ξηλωμένες, αγάπες χαμένες
Κι όλοι μου λένε να το πετάξω
να πάρω άλλο, ζωή ν’ αλλάξω
κι όλοι μου λένε, μα εγώ σωπαίνω
μες στο παλτό μου αργοπεθαίνω
Ζωή Παναγιωτοπούλου
Σχόλια